Zachowywanie zasad bezpieczeństwa w sieci dotyczy nie tylko dorosłych – coraz częściej użytkownikami Internetu są dzieci, które już od najmłodszych lat warto uwrażliwiać na potencjalne zagrożenia sieciowe.

Rzecz jasna istnieje oprogramowanie pozwalające ustawić poziom tak zwanej kontroli rodzicielskiej (czyli w praktyce ograniczyć dostęp do określonych treści), ale pamiętajmy, że domowy komputer dziecka to nie jedyne urządzenie, za którego pośrednictwem nasze dzieci korzystają z Internetu.

Najtrudniejszy przeciwnik do pokonania to taki, o którym nie wiemy, że nim jest – tę prostą prawdę każdego dnia wykorzystują w praktyce hakerzy wypuszczając do sieci kolejne trojany. Oprogramowanie typu „koń trojański” jest o tyle bardziej niebezpieczne od „zwykłych” wirusów, że przeważnie oferuje użytkownikowi szereg przydatnych z jego perspektywy usług i funkcjonalności, dzięki czemu łatwo się rozprzestrzenia i nie wygląda na szkodliwe.

Publicznie dostępne sieci bezprzewodowe są bez wątpienia niezwykle użyteczne, jednak korzystając z jednej z nich (szczególnie, jeśli to sieć darmowa i niezabezpieczona hasłem) powinniśmy pamiętać, że tak naprawdę narażamy się na ogromne ryzyko.

Sieci Wi-Fi są bowiem bardzo podatne na penetrację przez nawet średnio uzdolnionego hakera. Wynika to przede wszystkim z faktu, że choć sieci Wi-Fi stają się coraz powszechniejsze, to ich operatorzy nie zawsze stosują odpowiednie standardy bezpieczeństwa w celu ochrony korzystających z bezprzewodowego dostępu do Internetu użytkowników.

Wirusy komputerowe są jedną z najpowszechniejszych obecnie form złośliwego oprogramowania, które może trafić na nasze komputery. Pod względem formalnym są to programy komputerowe przenoszące się poprzez pliki i posiadające możliwość autoreplikacji w odpowiednim środowisku – niezbędne dla wirusa minimum to system plików (dostępny w praktycznie każdym nowoczesnym systemie operacyjnym) i nośnik danych (np. dysk twardy, dyskietka lub pendrive).